Łąkotki to dwie półksiężycowate, włókniste struktury, stanowiące kluczowy element stawu kolanowego. Absorbują wstrząsy, równomiernie rozkładają obciążenia, zapewniają stabilizację i odżywianie chrząstki stawowej przez rozprowadzanie płynu stawowego. Łąkotka przyśrodkowa jest narażona na częstsze urazy niż boczna, ze względu na ścisły związek z torebką stawową i przyczepy kostne, zmniejszające jej ruchomość. Po usunięciu łękotek (meniscektomii) pole kontaktu kości udowej z kością piszczelową ulega zmniejszeniu, przez co staw zużywa się szybciej. Dlatego w przypadku urazu powinno się dążyć do ich zszywania, ewentualnie możliwie oszczędnego usuwania, a w przypadku ich braku – przeszczepiania.
Jak uszkadzają się łąkotki?
Praktycznie rzecz ujmując, łąkotki mogą ulec urazowi w czasie każdego sportu, a u osób starszych nawet w czasie zwykłej, codziennej aktywności. Najczęstszy mechanizm urazu to nagły wyprost /przeprost kolana znajdującego się w częściowym zgięciu i rotacji.
Objawy
- ból kolana po przyśrodkowej lub bocznej stronie na wysokości szpary stawowej
- zablokowanie kolana
- trzaski i przeskakiwania
- obrzęk
- zniekształcenie obrysu stawu
- uciekanie kolana
Leczenie/Rehabilitacja
Po rozpoznaniu przez specjalistę (chirurg, ortopeda) uszkodzenia łąkotki należy podjąć decyzję, czy wymaga ona usunięcia, naprawy, czy też w ogóle wymaga leczenia. Usunięcie łąkotki powinno być rozważane jako ostateczność i o ile tylko są takie możliwości należy podjąć próbę naprawy.
Stosuje się fizykoterapię w celu przyspieszenia regeneracji tkanek oraz wprowadza kontrolowany ruch tak szybko, jak to możliwe. Stopniowo dodaje się ćwiczenia mające na celu przywrócenie prawidłowej ruchomości stawu, wzmocnienie mięśni, odzyskanie czucia głębokiego i tym samym kontroli stawu (trening propriocepcji). Na koniec włącza się elementy sportu uprawianego przez pacjenta.
